Στόχος του σημερινού εργαστηρίου ήταν να μιλήσουμε για τα στερεότυπα, τις ταμπέλες και τις προκαταλήψεις που μπορεί να έχουμε όλοι μας για τους ανθρώπους γύρω μας. Έτσι, λοιπόν, η κυρία Νάσια έφερε στην τάξη κάρτες του παιχνιδιού UNO για να παίξουμε λιγάκι διαφορετικά σήμερα.
Καθένας μας τράβηξε τυχαία μία κάρτα. Οι κάρτες ήταν όλες ίδιου χρώματος και έφεραν έναν αριθμό από το 0 ως το 9. Είπα στα παιδιά να δημιουργήσουμε μια σειρά βάσει του αριθμού που κρατούσαμε. Έπειτα είπα ότι κάθε άνθρωπος έχει αξία ίση με την αξία του αριθμού που του έτυχε στην κάρτα. Με άλλα λόγια, καθένας θα σέβεται και θα εκτιμά όποιον έχει ίσο ή μεγαλύτερο αριθμό από εκείνον, ενώ όποιον έχει μικρότερο αριθμό θα τον υποτιμά και θα τον ταπεινώνει. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον αριθμό μηδέν. Όποιος τυχαία έπαιρνε τον αριθμό μηδέν δεν είχε καμία ευκαιρία στη ζωή του. Θα μπορούσαμε να τον κοροϊδέψουμε, να τον διώξουμε, να τον χτυπήσουμε, να τον απομονώσουμε. Δε θα 'χε καμία αξία.
Τα παιδιά στιγμιαία αντιστάθηκαν στην αδικία. Αλλά έλα που ο μεγαλύτερος αριθμός είχε τύχει στη δασκάλα; Έτσι λοιπόν, άλλαξα την κάρτα μου με το εννιά με εκείνη του παιδιού που κρατούσε το μηδέν. Τώρα εγώ ήμουν εκείνη που θα 'πρεπε να βιώσει τον χλευασμό, την ταπείνωση, την απομόνωση, την αδικία. Πάγωσαν λίγο, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι αυτό ήταν μέρος της αρχικής συμφωνίας του παιχνιδιού.
-Είναι σωστό και δίκαιο αυτό; ρώτησα.
-Όχι! απάντησαν.
-Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Όπως λέγαμε και στο βιβλίο της Κατρίνας Τσάνταλη, "Το αγόρι και τα 4 αυγά", όλοι είμαστε ίδιοι: ασπράδι και κρόκος και καμία σημασία δεν έχει το κέλυφός μας.
Η συζήτηση συνεχίστηκε γύρω από άλλα στερεότυπα, φυλετικά και κοινωνικά για να δούμε ότι ακόμα κι εμείς που τόσον καιρό συζητάμε για μοναδικότητα, ατομικότητα, σεβασμό, αγάπη, αποδοχή, διαφορετικότητα κλπ... σκεφτόμαστε ακολουθώντας τα στερεότυπα. Μερικές από τις ερωτήσεις που παρακίνησαν τη συζήτηση ήταν οι εξής:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου