Μια ιστορία του Τζιάνι Ροντάρι, για σήμερα, από το βιβλίο του "Παραμύθια από το τηλέφωνο".
-Σήμερα γίνονται πόλεμοι; ρώτησα.
-Όχι, ευτυχώς!
-Όχι;
-Όχι, γίνονταν παλιά.
-Α, μάλιστα... Και γιατί λέτε "ευτυχώς";
-Γιατί είμαστε παιδιά!
-...
-Και θα χάναμε τους γονείς μας. Και δε θα είχαμε νερό, ούτε φαγητό. Και ούτε θα πηγαίναμε σχολείο. Μπορεί και να σκοτωνόμασταν.
Και από το μυαλό μου περνούσαν εικόνες παιδιών στη Γάζα, που έχουν καταφύγει σε σχολείο και ζουν στο προαύλιο νηστικά και χωρίς νερό, με τους γονείς τους, οι οποίοι τα καθησυχάζουν, όσο μπορούν, λέγοντας πως οι βομβαρδισμοί είναι... φωτοβολίδες.
Με μεγάλο κόμπο στο στομάχι... είπα να βάλουμε τα χεράκια μας και να σχηματίσουμε περιστέρια της ειρήνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου