Πρώτη επαφή με την ιστοριογραμμή σήμερα και αισθάνομαι πολύ περήφανη γι' αυτό. Μια διαδικασία που συχνά προσκρούει σε παρανοήσεις και αναπτυξιακές δυσκολίες, δηλαδή συχνά δε γίνεται επανοικοδόμηση των εσφαλμένων αντιλήψεων και διαιωνίζονται παρανοήσεις ή γίνεται βεβιασμένη η επαφή των μαθητών/ριών με την ιστοριογραμμή σε ηλικία που δεν μπορούν να την αντιληφθούν. Η έννοια του χρόνου και το συνεχές της προσεγγίστηκε σήμερα με παιγνιώδη τρόπο. Η κυρία Κούγιου ετοίμασε καρτελάκια με κάθε περίοδο που μελετήσαμε τις δυο τελευταίες εβδομάδες και οι μαθητές/ριες κλήθηκαν να τα τοποθετούν σε συνεχή γραμμή καθώς έκαναν την παρουσίασή τους.
Η τεχνική δυσκολία της έλλειψης χώρου στην τάξη έδωσε εξαιρετική αφορμή να μιλήσουμε για το χρονικό συνεχές και τον τρόπο αναπαράστασής του με μια ιστοριογραμμή.
Δεν πτοηθήκαμε, παρ' όλες τις δυσκολίες. Βγήκαμε, για άλλη μια φορά, από την τάξη μας και παίξαμε έξω. Συνθέσαμε την ιστοριογραμμή από την αρχή, απαντήσαμε σε ερωτήσεις μαντεύοντας την εκάστοτε περίοδο, ενημερώσαμε και δύο εκπαιδευτικούς που, έτυχε, να παρευρίσκονται για διάφορα ιστορικά σημεία της πόλης μας και... μας ζήτησαν περισσότερες πληροφορίες, οπότε... ίσως να τους παρουσιάσουμε μια από τις προσεχείς μέρες όσα έχουμε μάθει! 😉
Στη συνέχεια σειρά είχε η ζωγραφική φιγούρων εμπνευσμένων από τη Μάχη της Κρήτης. Οι φιγούρες πήραν ζωή λίγο αργότερα με την αξιοποίηση της Τεχνητής Νοημοσύνης (animated drawings) και ελπίζω να σας αρέσουν.
Ίσως όμως το πιο εντυπωσιακό να 'ναι η ιστορία που ξεκινήσαμε να δημιουργούμε με ομαδική γραφή και αφορμή... ένα όμορφο κέρμα της Ενετικής περιόδου!
Τέσσερις παράγραφοι γράφτηκαν ομαδικά και αβίαστα, όμως ο χρόνος δεν ήταν αρκετός για να την ολοκληρώσουμε σήμερα. Έτσι, λοιπόν, ζήτησα από το chat gpt να επιχειρήσει να ολοκληρώσει την ιστορία.
Ομολογώ ότι έκανε πολύ καλή δουλειά! Σίγουρα όμως χρειάστηκε ανθρώπινη παρέμβαση και μάλιστα με κριτική σκέψη. Το τελικό αποτέλεσμα της ιστορίας μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω:
Παλιότερα, τότε που στο Ηράκλειο κυριαρχούσαν οι Ενετοί, ζούσε ένας ψαράς που έβγαζε το ψωμί του από τη θάλασσα. Κάθε μέρα έπαιρνε τη βαρκούλα του και ξανοιγόταν στο απέραντο, όμορφο μπλε. Ψάρευε με τα δίχτυα του και έβγαζε λογής λογής ψάρια.
Ένα ξημέρωμα μάζεψε τα δίκτυα του και ετοιμάστηκε να πάει στο μαγαζί που είχε κοντά στο λιμάνι. Άπλωσε την ψαριά του στον πάγκο του, μα καθώς καθάριζε ένα μπλε, μεγάλο ψάρι, βρήκε μέσα στην κοιλιά του ένα κέρμα! “Α! Τι’ ν’ αυτό;”, είπε ο ψαράς. “Πώς βρέθηκε εδώ μέσα; Τι μπορώ να το κάνω; Μήπως κάποιος το πέταξε στη θάλασσα για να κάνει ευχή και το ψάρι το ‘φαγε; Μήπως έπεσε από Σαρακηνούς πειρατές;”.
Καθώς ο ψαράς ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του, τον πλησίασε μια κυρία και είδε το κέρμα. “Πώς το βρήκες αυτό;”, τον ρώτησε. “Θυμάμαι να ‘ναι κειμήλιο από τον προπάππου μου!”. “Το βρήκα μέσα στην κοιλιά ενός ψαριού.”, απάντησε ο ψαράς και καθώς το έτριβε ανάμεσα στα δάχτυλά του, εμφανίστηκε ένα λιοντάρι με φτερά που κρατούσε ένα βιβλίο!
Ο ψαράς και η κυρία έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Άλλαξαν χρώματα βλέποντας αυτό το απίστευτο ζώο μπροστά τους! Το λιοντάρι με τα φτερά, που κρατούσε το βιβλίο, ήταν το σύμβολο του Αγίου Μάρκου, του προστάτη της Βενετίας.
Η κυρία πλησίασε το λιοντάρι διστακτικά και το κοίταξε προσεκτικά. “Αυτό το λιοντάρι…,” ψιθύρισε σαν κάτι να είχε μόλις θυμηθεί. “Έχω ακούσει ιστορίες για ένα τέτοιο κέρμα από τον προπάππου μου.”, είπε, τελικά, στον ψαρά. “Λέγεται πως έχει μαγικές δυνάμεις και μπορεί να εκπληρώσει μια ευχή.”.
Ο ψαράς κοίταξε το κέρμα με νέα ματιά. “Μια ευχή…;” σκέφτηκε. “Τι να ευχηθώ;”. Αναλογίστηκε την απλή ζωή του, τις δυσκολίες και τις χαρές του και σκέφτηκε πόσο σημαντικό ήταν να έχει τη θάλασσα και την ψαριά του. “Ίσως θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι που θα ωφελούσε όλους εδώ.”
Η κυρία τον διέκοψε από τις σκέψεις του. “Πρέπει να είσαι προσεκτικός με την ευχή σου!”, του είπε. “Η δύναμη αυτού του κέρματος είναι τεράστια, αλλά η ευχή πρέπει να είναι ανιδιοτελής και να έρχεται από την καρδιά.”
Ο ψαράς κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας και έσφιξε το κέρμα στο χέρι του. Έκλεισε τα μάτια του και ψιθύρισε: “Εύχομαι η πόλη μας, η Κάντια, να είναι πάντα ευημερούσα και οι κάτοικοί της να είναι ευτυχισμένοι και υγιείς.”
Μόλις ολοκλήρωσε την ευχή του, το κέρμα άρχισε να λάμπει έντονα και μετά από λίγο εξαφανίστηκε, αφήνοντας μια ζεστή αίσθηση στο χέρι του. Το λιοντάρι με τα φτερά σήκωσε το κεφάλι του και, με ένα ρυθμικό πέταγμα, ανυψώθηκε στον ουρανό. Έπειτα, πέταξε προς τον Κούλε, το ενετικό φρούριο στο λιμάνι, και κάθισε περήφανα πάνω από τη δυτική πύλη του, κοιτώντας προς τη Βενετία.
Από εκείνη την ημέρα, η Κάντια γνώρισε μια περίοδο πρωτοφανούς ευημερίας. Η θάλασσα ήταν πλούσια σε ψάρια, οι σοδειές ήταν άφθονες και οι άνθρωποι ζούσαν σε ειρήνη και ευτυχία. Λογοτέχνες της, όπως ο Βιτσέντζος Κορνάρος και ο Γεώργιος Χορτάτσης, έγιναν διάσημοι στα πέρατα της οικουμένης με τα έργα τους, ενώ ο σπουδαίος ζωγράφος από το Φόδελε, ο πεισματάρης και ονειροπόλος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος έβαλε τη δική του χρωματιστή σφραγίδα στην ιστορία του πολιτισμού. Ο ψαράς και η κυρία συνέχισαν τη ζωή τους, γνωρίζοντας ότι είχαν μοιραστεί μια μοναδική στιγμή μαγείας που είχε αλλάξει τη μοίρα της πόλης τους για πάντα.
Και έτσι, το μυστικό του μαγικού κέρματος και η ευχή του ψαρά έγιναν θρύλος που διηγούνταν οι παλιοί στους νέους, θυμίζοντάς τους πως οι ανιδιοτελείς ευχές έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου