Σήμερα πήγα στο σχολείο παρέα με μια φίλη μου. Με περίμενε υπομονετικά στην τσάντα μου ώσπου να έρθει η ώρα να τη συστήσω στα παιδιά. Κι επειδή η ορθογραφία μπορεί να είναι λίγο βαρετή μερικές φορές -όχι πάντα, μόνο όταν δεν είναι θωρογραφία, τρελογραφία, χαραγραφία ή... τέλος πάντων, μερικές φορές είναι βαρετή!- η φίλη μου δεν έχασε ευκαιρία να βγει από την τσάντα μου και να διορθώσει κάποια λάθη που παραλίγο να γίνουν.
-Αγαπημένα μου δευτερόνια, από 'δώ η Αλεπού, είπα.
-Γεια σας, δευτερόνια! Αλεπού! Αλεπού Φουντοπούλου!, είπε με αυτοπεποίθηση και χωρίς ίχνος ντροπής. Μάλιστα αμέσως πήρε θάρρος και έφερε να διαβάσουμε ένα παραμύθι. Ναι! Την Τελεία, του Πίτερ Ρέινολτς διάλεξε, η πονηρή. Το αγαπημένο μου! Ε, μπορούσα να της χαλάσω χατίρι; Δεν μπορούσα!
Η Αλεπού Φουντοπούλου συνομίλησε με τα δευτερόνια. Τα έκανε να χαμογελάσουν. Έκλεψε και κάνα δυο απαντήσεις, εκεί που οι ερωτήσεις μου δεν είχαν καταφέρει απολύτως τίποτα. Σαν καλά να τα κατάφερε σήμερα. Λέω να της πω να έρθει μαζί μου κι αύριο. Ποιος ξέρει; Μπορεί να τα πάει ακόμα καλύτερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου