Σνούπι και Σάτι

Σίγουρα τώρα απορείτε τι δουλειά έχει ένας σκύλος με έναν σκαντζόχοιρο. Σταθείτε, να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Ο φίλος μου ο Σνούπι, είναι ο πιστός σύντροφος της οικογένειάς μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ήρθε στο σπίτι μας μόνος του και ουσιαστικά… μας  υιοθέτησε σαν οικογένεια, αφού πήρε πρωτοβουλία κι εγκαταστάθηκε στην πίσω αυλή. Μας ξετρέλανε με τα παιχνίδια του! Ο Σνούπι είναι ένας υπέροχος σκυλάκος με άσπρο τρίχωμα και σκούρες βούλες σε όλο του το σώμα. Μόνο τα αφτιά του δεν είναι πουά, αλλά εντελώς μαύρα. Κάνει εξαιρετική παρέα με τις τρεις γάτες, τις έξι κότες και τον κόκορά μας, τον Σάκη, που θαρρεί πως είναι σπουδαίος και σκούζει κάθε πρωί, σηκώνοντας ολόκληρη τη γειτονιά στο πόδι. Όσο κι αν δε μου αρέσει η ιδέα, πολύ φοβάμαι πως ο κόκοράς μας θα πάει από τα χέρια του κυρ Σωτήρη, που κάθε πρωί σηκώνεται έξαλλος και στέλνει άγριες ματιές που πετούν σπίθες στον Σάκη, σφαλίζοντας το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του.

Από την άλλη, ο Σάτι, ο σκαντζόχοιρος είναι το πιο ήσυχο και το πιο σεμνό μέλος της φιλόξενης αυλής μας. Σοβαρός, μετρημένος, τις περισσότερες φορές σκεφτικός, πηγαινοέρχεται αργά, σπρώχνει κάνα αργοκίνητο έντομο ή σκαλίζει για καμιά ρίζα. Τα αγκάθια του φαίνονται σουβλερά, όμως κανένα μέλος της οικογένειάς μου δεν τα έχει δοκιμάσει ποτέ. Ο Σάτι τελευταία μοιάζει λιγάκι μελαγχολικός και φαίνεται πως κάτι τον απασχολεί, αλλά σαν τι θα μπορούσε να είναι; Στην αυλή μας έχει ένα σωρό παρέα, μπορεί να ασχοληθεί με ό,τι χόμπι του αρέσει, έχει τόσα δέντρα για να τρώει διάφορα φρούτα… Κι όμως! Κάτι τον απασχολεί. Το βλέπει κανείς ξεκάθαρα στα μάτια του.

Σαν το πήρε είδηση ο Σνούπι πως κάτι τρέχει με τον φίλο μας τον σκαντζόχοιρο, ανέλαβε δράση. Πλησίασε τον Σάτι παιχνιδιάρικα, τον σκούντηξε με τη μουσούδα του και του είπε: «Για λέγε, λοιπόν. Τι συμβαίνει; Γιατί είσαι τόσο θλιμμένος και σοβαρός;». Ο αγκαθωτός φίλος μας όμως δε μίλησε. Συνέχισε να κοιτά το έδαφος και να σπρώχνει ένα βοτσαλάκι της αυλής. Ο Σνούπι μ’ ένα σάλτο βρέθηκε μπροστά του και σταμάτησε το βότσαλο με το πόδι του αποφασιστικά. Έπειτα κοίταξε τον Σάτι με τέτοιο ύφος που δε σήκωνε δεύτερη συζήτηση. Ήταν αποφασισμένος να μάθει τι βασάνιζε τον φίλο του και θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό.

«Να…», άρχισε να μιλάει ο Σάτι, «σκεφτόμουν πόσο μου ‘χουν λείψει τα χάδια και οι αγκαλιές της οικογένειάς μου. Προχθές, κατά λάθος, το μικρό τιγρέ γατάκι έπεσε πάνω μου και άρχισε να τσιρίζει και να ξεφωνίζει ότι τρυπήθηκε από τα αγκάθια μου. Την προηγούμενη μέρα, θέλησα να συγχαρώ την παρδαλή κότα για τη νίκη της στις κοτοδρομίες, έκανα να την πάρω αγκαλιά… πάει, έσυρε φωνή και πέταξε αφήνοντας πίσω της φτερά και πούπουλα. Το Σάββατο η μαμά τράβηξε κατατρομαγμένη τη Στέλα λέγοντάς της: “Μηηηη! Φύγε μακριά από τον σκαντζόχοιρο, θα τρυπηθείς!” και η Στέλα με κοίταξε μ’ ένα τρομαγμένο βλέμμα και έφυγε τρέχοντας. Δε μου αρέσει καθόλου αυτή η κατάσταση. Θέλω κι εγώ να μ’ αγαπούν, να μ’ αγκαλιάζουν και να με χαϊδεύουν, όπως εσένα και τις τρεις γατούλες.», είπε ο σκαντζοχοιράκος αναστενάζοντας βαθιά.

Ο Σνούπι δε μίλησε αμέσως. Έκανε μερικές φορές τον γύρο της αυλής σιωπηλός και παράξενα φρόνιμος κι έπειτα μ’ ένα δυνατό γάβγισμα ξαναβρέθηκε κοντά στον σκαντζόχοιρο.

«Λοιπόν, το βρήκα! Αφού ψοφάς για χάδια κι αγκαλιές, θα αλλάξουμε θέσεις! Εσύ θα μένεις μέσα στο σπιτάκι μου και θα κάνεις παρέα στη Στέλα και τον Σίμο όταν θα λείπουν οι γονείς τους κι εγώ θα απολαμβάνω την ελευθερία και τη βόλτα στην αυλή. Να σου πω την αλήθεια, με έχει κουράσει λιγάκι αυτό το πρόγραμμα με την ατελείωτη επίβλεψη των ανθρώπων. Ρούπι δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους! Όλη μέρα σε θέλουν κοντά τους, σε ταράζουν στα χάδια και στα τραβολογήματα, σε παίρνουν ασφυκτικές αγκαλιές κι εσύ πρέπει να τα δέχεσαι όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, για να μη χαλάσει η φήμη του “πιστού φίλου” που κουβαλάς! Λες και χωρίς τα τραβολογήματα δεν θα τους ήσουν πιστός! Ας είναι. Αφού θες να δεις τη… γλύκα, ευχαρίστως να αλλάξουμε θέσεις από αυτή τη στιγμή κιόλας!»

Ο Σάτι χαμογέλασε στην ιδέα ότι θα περνούσε ώρες πολλές με δυο παιδιά που ήταν πάντα πρόθυμα για χάδια και δέχτηκε καταχαρούμενος, όχι μόνο να χωθεί στο σπιτάκι του Σνούπι, αλλά και να φορέσει ένα μικροσκοπικό λουράκι στον λαιμό.

Από το ίδιο κιόλας βράδυ η Στέλα συνειδητοποίησε πως ο Σάτι θα μπορούσε να είναι το νέο της κατοικίδιο! Της φαινόταν μάλιστα πολύ γλυκός, έτσι μικρός κι απροστάτευτος που έδειχνε. Τον αγάπησε και, με ένα σωρό παρακάλια, κατάφερε να πείσει τον μπαμπά και τη μαμά να του φτιάξουν ένα ωραιότατο κρεβατάκι μέσα στο σπίτι! Ξαφνικά ο Σάτι έγινε το πέμπτο μέλος της οικογένειας. Η Στέλα, μόλις γύριζε από το σχολείο, έπαιρνε τον σκαντζοχοιράκο στην αγκαλιά της και του έλεγε όλα τα κατορθώματα και τις σκανταλιές της. Μια μέρα μάλιστα τον έβαλε στη σάκα της και τον πήρε μαζί της στην τάξη, γιατί, λέει, ήθελε πολύ να τον γνωρίσει στον Σοφοκλή, τον καινούριο της συμμαθητή που… μάλλον της άρεσε λιγάκι.

Όσο  για τον Σνούπι, απολαμβάνει την αυλή περισσότερο από ποτέ! Τρέχει, παίζει, χοροπηδάει, παραβγαίνει με τα γατάκια, καμιά φορά, τσακώνεται με τον κόκορα, έτσι, για να ανάβουν τα αίματα και να μην πλήττει. 

Κι εγώ…; Ε, εγώ συνεχίζω να παρατηρώ και να καταγράφω τη ζωή μιας… πενταμελούς οικογένειας σε μια μονοκατοικία με κήπο.

*Οι ζωγραφιές σας παραπάνω από ευπρόσδεκτες για να ομορφύνουν το κείμενο! Τις περιμένω με πολλή χαρά!!!